Չդադարացնելով թիմի փլուզման գործնթացը, հոլանդացի մասնագետը չգիտես ինչու վաճառեց նաև պաշտպաններ Բրաֆհեյդին, Ալաբային և փորձառու Դեմիչելիսին: Իհարկե Դեմիչելիսին աշխարհի լավագույն պաշտպանների շարքին դասելը անիմաստություն կլինի, բայց այն,որ արգենտինացին իր հարուստ փորձի հաշվին միշտ էլ պետք է եկել «Բավարիային»  դա փաստ է: Մարզիչը նրանից ազատվեց, զուտ անձնական տարաձայնությունների պատճառով: Այդ պարագայում վան Գալը գործեց, ինչպես «էգոիստ»: Եվ փոխարենը միայն «Հոֆենհայմից» գնվեց միջակ կարգի ֆուտբոլիստ`Լուիս Գուստավոն, ով մինչ օրս խաղադաշտում չունի իր հստակ խաղային տեղը: Հասկանալի է, որ նա ունիվերսալ ֆուտբոլիստ է, բայց ամեն դեպքում որպես կենտրոնական պաշտպան, մեղմ ասած այդքան էլ լավ չի նայվում: Միգուցե հիշենք «Ինտերի» հետ առաջին հանդիպումը, երբ բրազիլացին իրեն հիանալի դրսևորեց հենակետայինի դիրքում, բայց դա ընդամենը մեկ-երկու խաղի ընթացքում, իսկ մնացած դեպքերում հոլանդացին նրան մեկ տեղափոխում էր պաշտպանության ձախ եզր, այնուհետև աջ, կենտրոն և այլն: Չեմ կարծում, որ մրցաշրջանի ամենակարևոր ժամանակահատվածում կարելի նման կարգի փորձեր կատարել թիմի խաղում: «Բորուսիայի», «Շալկեի», «Հանովերի» և «Ինտերի» հետ պատասխան հանդիպման ժամանակ, երբ վճռվում էր մրցաշրջանի հետագա ելքը, վան Գալը «չար» կատակ խաղաց թիմի հետ: «Հանճարեղ» մարզչի գլխավորությամբ ակումբը նախ հույսը կորցրեց առաջնության չեմպիոնության նվաճելու ուղղությամբ, այնուհետև դուրս մնաց երկր գավաթի խաղարկությունից: Զարմանալի է, երբ մարզիչը չորս  տարբեր խաղերի ընթացքում պաշտպանությունում հայտավորում է տարբեր խաղացողների (հատկապես պաշտպանության կենտրոնում): Վան Գալի անհաջող «էքսպերիմենտների» պտուղը եղավ կատարյալ ֆիասկոն:
Հանձինս Ուլի Հյոնեսի բարկացած ղեկավարների տրիոն որոշում կայացրեց վան Գալին «վտարել» ակումբից, բայց միայն մրցաշրջանի ավարտից հետո: Թերևս դա եղավ ամենամեծ սխալը: Այդ տարօրինակ որոշումից օրեր հետո «Բավարիան» խայտառակ կերպով դուրս մնաց նաև Չեմպիոնների լիգայի խաղարկությունից: «Ինտերի» դեմ այդ չարաբաստիկ խաղում ակնհայտորեն երևաց առաջատարի, «խարիզմատիկ լիդերի» բացակայությունը: Բոլորի մտքում իհարկե Մարկ վան Բոմելն էր, ում առաջատարի հատկանիշներն ու կենտրոնական գոտում ամուր խաղը կարող էր փրկել «Բավարիային»: Այստեղ նաև պետք է նշել, որ ներկա «Բավարիան» չունի իր իսկական ավագը, առաջատարը, ինչպես  ժամանակին Շտեֆան Էֆենբերգն էր, կամ Էլ Օլիվեր Կահնը և ինչու չէ `Մարկ վան Բոմելը: Ակնհայտորեն պետք է նկատել, որ Ֆիլիպ Լահմը այն ավագը չէ, այն առաջատար չէ, որը կարող է թիմին իր հետևից տանել: Իհարկե նրա բարձրակարգ ֆուտբոլիստ լինելու հետ կապված ոչ մի կասկած չկա, բայց որպես «լիդեր» նա պարզապես անհամապատասխան է «Բավարիային», էլ չասած Գերմանիայի հավաքականի համար: Միգուցե այդ դերում ավելի նախընտրելի է թեկանածու է Բաստիան Շվայնշտայգերը:    

Առաջնության մի քանի անհաջող հանդիպումներից հետո, երբ մյունխենցիները հայտնեցին չորրորդ հորիզոնականում  ղեկավարները վերջապես խելքի գալով  անմիջապես հոլանդացուն  վռնդեցին: Ուշացած որոշում, որը էականորեն չազդեց և առայժմ չի էլ ազդում թիմի ընդհանուր ելույթների վրա: Վան Գալի օգնական Յոնկերին նույնպես «ընտրյալ» չի կարելի համարել, քանի որ «Այնտրախտի» հետ հանդիպումը ցույց տվեց, որ նման կերպ շարունակվելու դեպքում «Բավարիան» հաջորդ մրցաշրջանում կարող է հանդես գալ ոչ թե Չեմպիոնների լիգայում, այլ Եվրոպայի լիգայում: Ամեն դեպքում պետք է հուսալ, որ գերմանիայի ամենատիտղոսակիր ակումբը վերջիվերջո կհանսի իր առջև դրված կարևորագույն նպատակին: Այդ ամենի համար առջևում դեռ երեք հույսի տուրեր կան: